Beste strand van Rome: Santa Marinella

Als je, net zoals ik, voor een langere tijd in Rome verblijft, kan het wel eens verfrissend zijn om een dag buiten de stad door te brengen: het strand! De temperaturen zijn hier tot half, en soms zelfs tot eind oktober namelijk nog prima om op het strand te vertoeven! Hoewel veel Romeinen zeggen dat de stranden van Rome niet aan te bevelen zijn en vol liggen met toeristen, is het strand van Santa Marinella toch wel écht de moeite waard!

Er zijn een aantal dingen goed aan dit strand. Ten eerste dat niet niet overvol is met toeristen. Op het strand bevinden zich vooral locals en Italianen uit de Rome. Dit wil trouwens niet zeggen dat het er persé rustig is, vooral in de zomermaanden kan het hier ook erg druk zijn! Nu in oktober wordt het wat minder, maar gisteren was het strand toch redelijk gevuld! Dat er zich veel locals bevinden wil ook zeggen dat het risico groot is dat er Italiaanse mannen in erg strakke en kleine zwembroeken rondlopen, klaar om zoveel mogelijk zonnestralen mee te pakken als mogelijk. Want ja, de mannen zijn hier íjdel, erg ijdel. Op onderstaande foto een exemplaar wat gisteren een stukje verderop lag.

Let op! 2 oktober staking van het OV in Rome!

Warning! Voor iedereen die vandaag van plan was/is een tripje door Rome te maken: dat feest gaat helaas niet door.. Althans, niet met het openbaar vervoer. Vandaag rijdt er tussen 08.30 en middernacht geen enkele metro, trein of bus door het centrum van Rome heen. Het is -verassend genoeg- alweer een tijdje geleden sinds de laatste staking hier, maar vandaag is het dus weer zover. De vroege vogels onder ons hebben geluk gehad: zij konden nog tot 08.30 met het openbaar vervoer op plaats van bestemming komen.

Om de stad niet in totale chaos te laten ontstaan is er een hervatting van het openbaar vervoer gepland tussen 17.00 en 20.00. Dit is echter geen garantie, dus bereid je voor op eventuele láááánnngeeee wachttijden en drommen mensen die je in een vierkante centimeter in de bus proberen te stoppen. Wil je vooraf weten waar je aan toe bent? Check dan de ATAC website van Rome, waar elke trip met het openbaar vervoer te plannen is.

Voor Italianen is een staking als deze trouwens niets nieuws. De laatste jaren zijn er in dit land zo veel stakingen in het openbaar vervoer geweest dat het eerder wekelijkse kost is dan een uitzondering. In de komende maand staan er dan ook nog drie stakingen gepland. Als je binnenkort dus een reisje naar Italië op de planning hebt staan kan het veel frustratie schelen om even het schema te checken op eventuele stakingen die je reis zouden kunnen beïnvloeden.

Succes!

De Fiscale Code. Prepare.

Iedereen die voor langere tijd in Italië verblijft loopt er op den duur tegen aan: Il Codice Fiscale, ofwel de Fiscale Code. Vergelijkbaar met het Social Security Number uit de Verenigde Staten is deze code een aaneenschakeling van cijfers en nummers waarin alle informatie over jou als persoon opgeslagen ligt. De 16 karakters vormen een soort logaritme over je naam, geboortedatum, afkomst, sexe en huidige woonlocatie. 

Tot zover het theoretische gedeelte. In de praktijk gaat het zo dat je er pas achter komt dat je hem nodig hebt als je iets moet doen wat eigenlijk niet kan wachten, zoals een appartement huren, een telefoonabonnement afsluiten, of de benodigde zorg krijgen. Zonder code niks van dat alles. Ik dacht tijdens mijn eerste week in Rome dat ik het wel kon laten voor wat het is, want hé, ik had toch al een appartement, en voor een pre-paid telefoonkaart zouden ze vast niks nodig hebben? Jammer. Zowel als voor de pre-paid kaart als voor volledige inschrijving aan de Universiteit had ik binnen een week de fiscale code al nodig. Na wat navraag hier en daar besloot ik dat ik het best redelijk op tijd op plaats van bestemming kon zijn; het zou wel eens druk kunnen worden. 

Count Your Blessings

Na maanden van voorbereiding, papierwerk, stempels, maar ook voorpret, was het zover: ik was klaar om te vertrekken naar Rome. Na het afscheid op het vliegveld en een vlucht met de nodige turbulentie (wat harder aankwam dan normaal, door mijn recente obsessie voor de serie 'Lost') stond ik bepakt en bezakt op een chaotisch vliegveld. Na informatie te hebben ingewonnen over wat de betrouwbare taxi's zouden zijn ("Neem alléén de witte! De WITTE!") bevond ik mij in een donkergekleurde, gedeelde taxi. De prijs die ik betaalde was even hoog als de prijs die ik in mijn ééntje zou hebben moeten betalen, en nu zaten we daar met zijn zessen. Maargoed, een gedeelde taxi is altijd veiliger, ging er door mij heen. Het gesprekje wat ik probeerde aan te knopen viel niet echt in goede aarde bij mijn Russische taxigenoten. Gelukkig was ik de eerste die op plaats van bestemming afgeleverd werd. Blij genoeg dat ik veilig bij mijn appartement aangekomen was, zonder al gerold te zijn of wat dan ook.

*Crrck, Crrck..*

Langzaam heb ik mezelf de laatste maanden uit mijn eierschaal gewerkt. Of eigenlijk, misschien wel jaren. Al een decennia geleden is er in mij een klein zaadje ontkiemt wat de drang gaf om dingen op papier te zetten. En dan bedoel ik niet alleen mijn verhalen en belevenissen, maar mijn hele zijn en hersenpan op zich. To-do lijstjes, schema's met dagindelingen van uur tot uur, post-its door mijn kamer met dingen die ik niet mag vergeten, ellenlange samenvattingen van boeken en teksten, volle schriften na een week vakantie, online reisdagboeken, en ga zo maar door. Maar met die drang om dingen op te schrijven, groeide ook een lichte onzekerheid. Wie zit er op mijn verhalen te wachten? Waarom zouden mensen het leuk vinden om te lezen wat ik denk/meemaak/verzin? Maargoed, wanneer je nooit aan iets begint, zul je ook nooit weten hoe het geweest zou zijn. Dus vandaar, hier ben ik. *Crrck, Crrck*, langzaam kruip ik uit mijn eierschaal, en ben ik een klein, onwetend kuikentje wat nog veel moet leren. Maar net als ieder pasgeboren wezen wil ik ontdekken, meemaken en meedoen. En dat ga ik doen.